Yaşlı bir marangozun emeklilik çağı gelmişti. İşverenine, emekli olmak, eşi ve büyüyen ailesi ile birlikte daha özgür bir hayat sürmek isteğinden bahsetti. Aldığı ücreti özleyecekti ama emekli olma ihtiyacındaydı. İşvereni iyi bir ustasının ayrılmasına üzüldü. Ondan kendisine son bir iyilik yapmasını istedi: Bir ev…
Marangoz kabul etti ve işe girişti. Ne var ki gönlünün yaptığı işte olmadığını görmek çok kolaydı. Baştan savma bir işçilik yaptı. Kalitesiz malzeme kullandı. Bir anlamda kendini adadığı mesleğine ihanet etti.
İşini bitirdiğinde, işvereni evi görmek için geldi. Dış kapının anahtarını marangoza uzattı.
– Bu ev senin, dedi. Sana benden hediye.
Marangoz şoka girdi. Utandı. Keşke yaptığı evin kendi olduğunu bilebilseydi. O zaman evi böyle yapar mıydı?
Hayat, bugünkü davranışlarımızın ve tercihlerimizin yarınlarımızı belirlediği yerdir.
ALINTIDIR.
