Ardına bakmadan yürümen gerekecekse yürüyeceksin.
Kimin geride kaldığına aldırmayacaksın. Bazen en sevdiklerini bırakacaksın.
Olmuyorsa olmuyordur.
Gündüz çıkamıyorsan bir gece sessizce çıkacaksın.
Kimi geride bıraktığını umursamayacaksın!
Öyle ki, eşin mi geride kaldı? Lut peygamberin eşi de geride kaldı.
Oğlun mu geride kaldı? Nuh peygamberin oğlu da geride kaldı.
Baban mı geride kaldı? İbrahim peygamberin babası da geride kaldı.
Amcan mı geride kaldı? Hazreti Muhammed sallallahu aleyhi ve sellemin amcası da geride kaldı.
Tüm akrabaların mı geride kaldı? Hud peygamberin akrabaları da geride kaldı.
Sen bir avuç inanan ile yürüyecek ve “üzülme, Allah bizimle” diyeceksin.
Ne acı değil mi? Bir ömür boyu aynı yastığa baş koyduğun kadınla aynı davaya inanmayacaksın. Hazreti Nuh bin yıl yaşadı. Ama karısı ve oğlu iman etmedi işte…
Ne acı değil mi? Ben, en büyük rabbinizin diyen firavunun eşi olacaksın! Hazreti Asiye tanrı olduğunu iddia eden bir diktatörün eşiydi…
Ne acıydı değil mi? Seni yetiştiren, sana emek veren, meslek öğreten, eğitim veren, büyüten bir putperestin oğlu olacaksın… Onu bırakıp gideceksin. Ya da gitmen için seni zorlayacak…
Acı ama gerçek budur. Allah için sevmek de budur. Allah için kızmak da budur. Allah sana kız dedi mi kızacaksın. Bu benim eşimdir, babamdır, anamdır, partimdir, hocamdır, şuyumdur, buyumdur demiyeceksin… Bırakıp gideceksin. Gündüz gidecek cesaretin yoksa gecenin bir vaktinde terki diyar edeceksin…
Arife fazlaca tarif gerekmez…
Murat PADAK
Alıntıdır
