VELİ KIVAMINDA DELİ OLMAYA VAR MISINIZ?
Yakında doğumunuz var!
Yakında davetiniz,
Yakında sınavınız,
Yakında düğününüz,
Yakından da yakın da belki de ölümünüz!
Ne davet edebileceğiniz,
Ne toplananları görebileceğiniz,
Ne telafisi olan bir sınav,
Ne düğüne benzeyen bir hal var!
Şimdi istediğiniz, yakardığınız, beklediğiniz,
Korktuğunuz zaman zaman,
Nedenlerini çok iyi bildiğiniz sebeplerle korktuğunuz, bir an şimdi.
Şimdi vuslat.
Şimdi huzurda olmak.
Şimdi susmak.
Ancak o ana dek hoşnut edebildi isen Onu,
Konuşabilir olmak.
Onu hoşnut etmek çok mu zordu?
Çok mu zordu her daim O’nu anmak?
Çok mu zordu her işinde O’nu razı etmek için yorulmak.
Oysa ne de çok şey ve kişi için yorulmuştum ben bu güne dek.
O’nun emrini yerine getirirken yorulduklarım mı?
Şimdi rahmet!
Ya diğerleri?
Allah’ım o ne derin bir pişmanlık günüdür.
Düşünmeye bile korkuyor,
Ve korktuklarımdan emin kılmanı diliyorum.
Sen affı seversin bizi affet! diyorum.
Sana yürürken,
Senin verdiğin ayakla bile Sana ihanet etmekten,
Seninle konuşabilir olup olmayacağımız bile bilmezken,
Sarf ettiğimiz onca kelimeyle,
Seni kaç kez gazaplandırdık kim bilir Rabbim!
Senin bize verdiklerini bile Sana vermekte,
Senin için sevmekte,
Senin için ölmekte,
Geri durmayacak bir hali kuşanmak istiyorum.
Zırhımı sarınıp,
Önce ey nefsim!
Sus artık!
Yeter!
Seni çok iyi tanıyorum demeyi istiyorum!
Ve sonra nefsimden gayrisine de,
Ya siz?
Benimle dosdoğru yolda ölmeye değil,
Yaşamaya bile gelmekte imtina edecekseniz,
Yüreğim yeteri kadar yorgun,
Ben yük olmakta, yük almakta istemiyorum.
Yükü yükleyen Allah ise kaldırabiliriz o kesin,
Ama sen!
Yükü birlikte yüklenmeye var mısın diyorum?
Yokum diyenlere ise,
Rabbimden selamet diliyorum.
Niye mi?
Mümin kaba sözlü ve lanetçi olmazda ondan.
Kim bilir?
Olanda hayır vardır.
Bekleyelim ve görelim diyerek,
Tüm işlerimin sonunu Rabbime bırakıyorum.
Zoru seviyorum ama Allah içinse kardeşler.
Nefsim için mi?
Hayır! Hayır! Hayır!
Artık hep kolayı diliyorum.
Bana artık hayatı kolay kıl Rabbim!
Senden helal olanın, en kolayını diliyorum.
Bana rağmen beni tutanlarla,
Bana rağmen beni doğrultanlarla,
Bana rağmen benden çok beni düşünüp,
Yapma dur! diyenlerle,
Güvenli, şikesiz, temiz, duru, sıcacık,
Sevgi dolu bir yolculuğa çıkmak,
Sonra huzura davet edildiğimiz anda tereddütsüz,
Hep birlikte,
Tek yürek,
Lebbeyk! Allahumme lebbeyk! diyerek.
‘Şehadet ipini’ göğüslemek istiyorum.
Ne o inanmayanlar mı var?
Edebiyat olduğunu sanıp, alayla başını sallayanlar,
Sivri dilleriyle ve zanlarınca,
Biz inananlar adına kalemi kıranlar,
Hesabımızı dürenler mi var?
Kimin sözünde durduğunu görene dek bekleyin!
Elbette biz de beklemekteyiz diyorum!
O güne gelene dek ise,
Siz değerli kardeşlerimle,
Sürüden bir karış ayrılmadan,
Safta kalarak,
Safı saflaştırmak için,
Safiyane gayret edip,
Veli kıvamında bir deli olabilmeyi diliyorum.
Kaç fırın ekmek gerekiyorsa yemeden ve ‘olmadan’,
Huzuruna varmak istemiyorum.
İşte benim hazırlıktan muradım bu.
‘Bu delinin duasını kabul buyur Rabbim!’
Yalnız senin sevginle yanmak,
Ve sana olan sevgimi, arttıracak sevgileri kuşanmak,
Gayrisini çöpe atmak istiyorum Rabbim!
Temizliğime yardım et!
Yüküm çok!
Yolum sarp!
Yardımını diliyorum.
Amin!
Hatice Dilek Öztürk
Sarp Yokuş 2 Adlı Kitabından Alıntı
