DUAMIZ OLMASA!
Biz bittik Rabbim!
Küllerimizi hangi nehre savururlardı,
Yangınımızı hangi buz söndürürdü,
Odumuzdaki közde bizi kim bulur,
Gözümüzde ki yaşın menşeini kim bilir,
Sıkışan göğsümüzü kim açar,
Daralıp bir iğne deliğine giren dünyamıza kim sığar,
Zonklayan beynimizin koordinatlarını kim çözer,
Kırılan kanatlarımıza kim merhem sürer,
Dönen başımızı kim tutar,
Ağaran saçımızı kim okşar,
Titreyen elimizden kim kavrar,
Dermansız bedenimizin koluna kim girer,
Kararan içimize gökkuşağı renklerini kim sunar,
Terk edildik sandığımızda bizi bağrına kim basar,
Çaresizliklerimizde çözümleri aklımıza kim devşirir,
Unutmuş ve yanılmışlıklarımıza rağmen bizi kim hatırlar,
Eremediklerimizi kim verir,
Göremediklerimizi kim fark ettirir,
İşitemediklerimizi iliklerimize kadar kim hissettirir,
Hıçkırıklara boğulduktan sonra bile kim güldürür,
Düşünemediklerimizi bile gönlümüze kim düşürür,
Üşüyüp büzüştüğümüzde kim nuruyla ısıtırdı Rabbim sen olmasan!
Andolsun ki yalnız sen!
Canım yoluna kurban olsun ki Rabbim!
Biz seni andıkça, biz sana yakardıkça, biz senle seni buldukça kendimizi sever,
Önümüzü görür, yolumuzu bulur, adımızı anılır bulduk.
Çünkü biz, yalnız sen dilediğin için var olmaya devam ediyoruz.
Sen bizi dilemesen, sen bize izin vermesen, ve sen bizi sevmesen,
Biz çer çöpe döneriz Rabbim!
Biz bizi yakarız, biz bizi katlederiz, biz bizi mahvederiz Rabbim!
Bizim bizi bizce sana anlatmamıza bile ihtiyaç yok!
Ama biz ancak anlatınca, ancak anlaşılınca, ancak anlamlı olanı tadınca,
Kendimize anlam yükleyebiliyoruz.
Biz bir hiçtik bizi var ettin.
Biz kaybetmek üzereyken, bizi uçurumun eteğinden çektin.
Bizi seçilmişler, elenmişler, kovulmuşlar arasında bırakmaman için,
Sana seçilmiş sözlerle, ispatlanmış delillerle, mükemmel amellerle,
Peygamberimiz ve omuzlarımızda ki şahit meleklerimizle geldiğimizde,
Bizi rahmetinle ele, mağfiretinle bele, Cennetine müyesser eyle istiyoruz.
Çünkü Rabbim her dilden , her lehçeden, her kültürden kardeşlerimle birlikte,
Sana kulca sesleniyoruz.
Biz seni çok sevmek için, sevmeyi bize öğretmeni istiyoruz.
Sen öğretirsen biz öğrenebiliriz.
Öğret bize Rabbim!
Zatını sevmeyi, zatın için sevilmeyi, zatın adına sevmeyi.
Amin!
Hatice Dilek CENGİZ
“Sarp Yokuş 2” adlı kitabından Alıntıdır.
